Photo credit: Liz Fosslien
Zie jij die mensen? Bovenop de berg? Als je zelf in het dal zit kan je soms zo opkijken naar degene die boven op een berg staan. Dat wil ik ook! Daar wil ik zijn! Daar ‘moet’ ik zijn. Als ik daar ben, dan ben ik [vul maar in… gelukkig, tevreden, in balans, succesvol…]
Er was een tijd dat ik veel aan het kijken was naar de toekomst. Ik vond mijn dagelijks leven zwaar (nog steeds vaak trouwens) en was voortdurend aan het zoeken naar oplossingen daarvoor. Als ik nou ‘dit en dat’ verander, dan gaat het beter. Als de kinderen ouder zijn, dan heb ik meer rust. Als ik meer routine creëer in mijn leven, dan krijg ik meer balans.
En daar zit natuurlijk een kern van waarheid in, het is goed om te kijken wat er nodig is om je de rust en balans te geven die je nodig hebt. Maar daardoor keek ik steeds naar de top van de berg. Ik vergeleek mijn situatie met die van anderen. Mensen die al op de, voor mijn gevoel, bergtop stonden. Ik wilde daar ook zijn! Dáár ben je gelukkig.
Het bracht een gevoel van onrust en ontevredenheid teweeg die ik niet goed kon afschudden. En ik zag niet goed wat er voor m’n ogen gebeurde. De schoonheid en blijdschap van kleine kinderen en de groei en ontwikkeling van die kinderen, de praktische en emotionele kadootjes van mensen om me heen, de zon die schijnt gewoon de dagelijkse dingen waar ik dankbaar voor wilde zijn.
Ik heb nog steeds wel de ambitie voor de top van mijn berg, maar het grappige is, dat anderen om me heen soms denken of voelen dat ik daar al ben. Zij denken dan weer; ‘wow als ik eens zou zijn waar zij is’.
Twee wegen ~ naast elkaar
Ik wilde dit niet meer, dit leven met één been in de toekomst, met voortdurend een onderliggend gevoel van verdriet en ontevredenheid over het heden.
Wat nou als ik het heden eens zou leren waarderen. Zonder te negeren dat het ook zwaar voelt. Ik ben namelijk niet van het negeren van de pijn en het lijden van het leven. Dankbaar zijn omdat het ‘moet’, negerende dat het leven tegelijkertijd ook zwaar is, dat past niet bij mij.
Kunnen deze tegenpolen naast elkaar bestaan?
– Erkenning voor de zware dingen en tegelijkertijd waardering voor wat er is?
– Respect voor de reis die je nu aan het maken bent, met een ambitie voor de top van de berg.
– Trots zijn op vandaag. Dat je vandaag gewoon functioneert de hoop voor meer.
– Liefdevol en genadig zijn als je amper functioneert, omdat het gewoon veel is, met erkenning dat dit verdrietig is.
Omarmen dat ‘gewoon zijn’ vandaag genoeg is.
Er is helemaal niks mis met het vieren van een overwinning op een berg. Maar we vergeten soms hoeveel kracht er zit in de weg daar naar toe.
Ik moest dit leren, leren om naar mezelf te kijken met liefde en respect voor waar ik ben op mijn reis. Want pfff, soms is opstaan al een hele overwinning.
Ook nu ik coach/therapeut (i.o) ben zie ik de mensen die bij me komen zulke krachtige dingen doen in het alledaagse leven. Dingen die voor anderen misschien heel gewoon zijn;
– een fietstocht maken,
– opstaan én ontbijten terwijl je zó moe bent
– een nieuwe opleiding starten
– vertragen zodat je kan voelen en accepteren wat er allemaal gebeurt is zónder oordeel
– dat moeilijke gesprek aangaan met je ouders of je werkgever
– grenzen stellen, opkomen voor jezelf
Allemaal acties die je nu, vandaag, een stapje verder helpen uit het dal omhoog om weer mee te doen in het ritme van het dagelijkse leven.
Waar zit jij?
Als jij dat bent;
- Als jij nu in dat dal zit en je neemt elke dag weer stappen die je vooruithelpen ~ respect!
- Als je vandaag niet van de bank af kunt komen ~ liefde en genade!
- Als je hebt besloten hulp te vragen ~ kwetsbaarheid én kracht!
- Als je weer vaste grond onder je voeten voelt ~ feest!
Jij bent kostbaar op elk moment in je leven. In de diepe dalen en op de hoogste bergtoppen.
En jij bewandelt jouw eigen pad. Op jouw tempo, met jouw eigen overwinningen.
Zie jij die mensen? Boven op de berg? Ik ook!
Maar ik zie jou en mij ook, jij daar in het dal, jij halverwege, jij die net weer op de vaste grond klimt.
Wij mogen er ook zijn. Met alle tweezijdigheid in ons leven.
Kracht én kwetsbaarheid, hand in hand.
0 Reacties