Winter Seizoenen

Als het tijd is om je wortels te voeden

Hier loop ik dan, in de winter, in Canada. Het is -15 graden buiten en ik loop door een diepe laag sneeuw. Mijn adem bevriest op mijn sjaal. Diep ingepakt worstel ik mezelf door de sneeuw en de kou. Dit is mijn dagelijkse wandeling om mijn energie terug te krijgen. Deze burn-out heeft me helemaal onderuitgehaald. Meer dan enig ander situatie dan ook. En dat wil wel wat zeggen, want ik heb best wat achter de rug ondertussen.

Het is super wit buiten. Zo ver als ik kan zien is er sneeuw. De sneeuw dempt bijna alle geluiden, het is stil buiten. Vogeltjes fluiten niet, auto’s rijden amper, ik hoor alleen het ritmische geluid van mijn laarzen in de sneeuw. De puurheid van deze sneeuwdeken en stilte is adembenemend. En tegelijkertijd is het al 6 weken zo. En ik, als een echte Nederlands meisje, denk: ‘Dit is heel veel wit, heel veel grijs en heel veel zwart.’ Er is geen kleur, behalve dan een beetje groen hier en daar van de dennenbomen.

En het is behoorlijk koud. Heel erg koud zelfs. Mijn huid doet zeer als het te lang wordt blootgesteld, mijn wimpers bevriezen. Tegelijkertijd is de kou verfrissend. Het geeft nieuw perspectief. Alles is zo stil om me heen. Het voelt alsof de natuur zich aan het resetten is. Ze bereid zich voor op de lente en de zomer. Even naar binnen keren, focussen op de wortels.

En terwijl ik zo wandel voel ik me verdrietig en gefrustreerd. Gefrustreerd omdat mijn herstel zo vreselijk langzaam verloopt. Ik ben ongeduldig met de stilte, de kou en de sneeuw hier, omdat het een harde reflectie is van mijn innerlijke worsteling.

Dan, opeens, zachtjes in de wind, hoor en voel ik de liefdevolle fluistering van mijn God in mijn hart:

‘Jij bent ook gemaakt voor seizoenen.’

Ik sta even stil, ik ben gemaakt voor seizoenen. Dat betekent dat ik ook gemaakt ben voor de lente. En de zomer. Met haar warmte en prachtige kleuren. Voor het zachte gras onder mijn voeten en de geur van bloemen in de lucht. Ik ben gemaakt voor het gelach van spelende kinderen. Een gezond lichaam. Vreugde in mijn hart. Vrede in mijn huis. Ik ben gemaakt voor de zegeningen die gaan komen op onverwachte momenten en bijzondere manieren.

Gelijk geeft mijn hoofd ook een waarschuwing: ‘Pas op voor te hoge verwachtingen! Te veel warmte is niet goed voor je. Te veel zegeningen zijn gevaarlijk.’ Ik vraag me dan af wanneer het tij weer gaat keren. Het kan niet altijd zomer zijn. Mijn hele systeem is door het leven geprogrammeerd om rekening te houden met de winter. Dat maakt me verdrietig. Waarom kan ik niet meebewegen met de seizoenen. Aanwezig zijn in het moment. Accepteren dat wat er is, met hoop voor de toekomst.

Ik realiseer me dat de overgangsseizoenen er zijn om te leren los te laten en ook weer op te pakken. Het proces van leren loslaten en te zien dat het tijd is voor een nieuw seizoen. De winter is er om naar binnen te keren. Te zorgen voor jezelf. Je wortels te verstevigen met waarheden. Waarheden die God fluistert in je hart. Zodat je, als het weer zomer wordt, klaar bent voor de groei, voor het openen van de bloemen, voor het geven aan de mensen om je heen, vanuit een stevig fundament. En in de zomer is het goed je de winter te herinneren, zonder dat je jezelf beschermt voor een eventuele volgende winter. Als die komt, dan leer je dan ook uiteindelijk weer loslaten. En elke winter reset en verstevigd weer je wortels. Maar je moet wel bereid zijn om daaraan te werken.

De puurheid van de winter is adembenemend. De kou reinigt je ziel.

Voor mij is het nu winter. Letterlijk en figuurlijk. Mijn hoofd weigert te denken. Mijn lichaam is uitgeput. Mijn ziel rouwt om alles wat er is gebeurd, wat er is verloren en wat er is veranderd. En deze winter is lang en zwaar en donker. Maar mijn hart weet dat de zomer er aan komt. En dat er eerst nog een overgangsseizoen aan vooraf gaat. Ik accepteer waar ik nu ben, soms stampvoetend, met hoop voor de toekomst in mijn hart.

“Er is voor alle dingen een moment en voor alle dingen onder de hemel is er een tijd. Er is een tijd om te huilen en er is een tijd om te lachen. Er is een tijd om te rouwen en er is een tijd om te dansen.”
Prediker 3:1, 4